رویکردهای طراحی و استفاده مجدد از ضایعات

3 رویکرد برای طراحی و استفاده مجدد از ضایعات

ما در این مطلب به مراحل عملی اشاره خواهیم کرد که طراحان می توانند برای کاهش ضایعات هم پیش از مصرف و هم پس از مصرف از آنها استفاده نمایند تا به هدف وارد نمودن محصولات به اقتصاد چرخشی دست یابند.
طراحان در کاهش تأثیر محصولاتی که طراحی می کنند، نقشی حیاتی ایفا می نمایند. براساس گفته پیتر مادوکس (Peter Maddox)، مدیر ارشد برنامه اقدام کاهش ضایعات در بریتانیا (UK Waste Reduction Action Programme)، 80 درصد از تأثیر یک پوشاک در مرحله طراحی رخ می دهد.
ما جهت انجام رسالت خود مبنی بر توضیح روش های طراحی پایدار، به تکنیک هایی در این مطلب خواهیم پرداخت که طراحان می توانند برای کاهش ضایعات لباس یا در هنگام طراحی محصول از آنها استفاده نمایند. همچنین استراتژی هایی معرفی می شود که با وجود آن می توان از جداسازی آسان محصولات برای بازیافت مطمئن گردید. کاهش تأثیر زیست محیطی تنها مزیت این رویکردها نیست، بلکه آنها پتانسیلی برای کاهش هزینه های مواد دارند و تأثیر مثبتی بر روی حاشیه سود به وجود می آورند.

1) باز آفرینی

باز آفرینی (Upcycling) به استفاده مجدد از اشیاء یا مواد به درد نخور جهت تبدیل به یک محصول با کیفیت یا با ارزش بالاتر از جنس اصلی اشاره دارد. باز آفرینی یک رویکرد خلاقانه است که توسط تعداد زیادی از برندها مورد پذیرش قرار گرفته است.

• در هنگام کار با دسته وسیعی از مواد ضایعات، پیدا کردن یک منبع قابل اطمینان به شما در مدیریت نوسانی عرضه مواد خام کمک خواهد کرد.
• همکاری با کارخانه ها و تولید کنندگان منسوجات برای تهیه مواد به درد نخور، روشی مناسب جهت به دست آوردن ضایعات با کیفیت بالا و در عین حال با قیمت مناسب محسوب می شود.
• به حداکثر رساندن میزان ضایعات استفاده شده به ازای هر طرح به این معنی است که بایستی مقدار ضایعات بیشتری از محل های دفن زباله خارج گردد.
• ارائه نسخه های محدودی از یک کالا به عنوان یکی از روش های مقابله با منابع محدود یک ماده به درد نخور شناخته می شود.
• اختصاص زمان و منابع بر روی تحقیق و توسعه ماده جزء ضروریات است.

2) بدون ضایعات

طراحان با استفاده از الگوی برش نوآورانه و تکنیک های ساخت جدید، می توانند حدود 15 درصد از ضایعاتی که در هنگام برش به وجود می آیند را حذف کنند.

• رویکرد پازل غول پیکر برای برش الگوی تخت به وجود نداشتن هیچگونه ضایعاتی در تکه های الگو منجر می شود؛ بنابراین اطلاع از عرض پارچه در هنگام طراحی از اهمیت زیادی برخوردار است.
• تو در تو بودن تکه های الگو در هنگام درجه بندی استایل ها می تواند به کاهش ضایعات کمک کند.
• دراپینگ به طور غیرعادی به پنهان سازی باقی مانده های تکه ها کمک می نماید.
• طرح های بدون ضایعات به طور قابل توجهی می توانند میزان پارچه مورد نیاز برای هر لباس را کاهش دهند و به کاهش هزینه های لباس منجر گردند.

3) جداسازی اجزاء

طراحی به منظور جداسازی اجزاء به طراحانی نیاز دارد تا در هنگام خلق محصولات به قابلیت بازیافت آنها بیندیشند. در این روش باید ساخت یک لباس در نظر گرفته شود، بنابراین هم قابلیت دوام و هم تناسب لباس باید جزء اهداف باشند، اما در پایان عمر محصول، بایستی توانایی جداسازی آسان اجزاء آنها نیز فراهم گردد.

• به جای استفاده از ترکیبی از الیاف که در حال حاضر امکان بازیافت آنها دشوار است، می توان تنها از یک نوع الیاف استفاده نمود.
• اتصالات را در مرحله طراحی حذف یا کاهش دهید. از جایگزین هایی استفاده کنید که به آسانی حذف می شوند.
• استفاده از ساختار بدون چسب نه تنها به کاهش مواد سمی از زنجیره تأمین کمک می کند، بلکه به جداسازی سریعتر نیز منجر می گردد.
• برچسب زنی که محتوای کامل ماده یک محصول از جمله دکمه ها، تزئین کننده ها و آسترها را مشخص می کند، برای شناسایی و دسته بندی محصولات در کارخانه های بازیافت ضروری است.