الگوسازی در تولید پوشاک

ظاهر و تناسب یک لباس بسیار وابسته به فرآیند است. الگوسازی یکی از مراحل ابتدایی تولید پوشاک است. این کار مهارتی است که طی قرن‌ها به یک فرآیند فنی ماهرانه تکامل یافته است. امروزه ابزارهای الگوسازی با دقت زیادی طراحی می‌شوند تا به سرعت وظایف تکراری وقت‌گیر را انجام دهند، آنها به شرکت‌های پوشاک این امکان را می‌دهند تا پاسخگوی دنیای پرسرعت مد باشند. امروزه برنامه‌های نرم‌افزاری پیشرفته برای الگوسازی مورد استفاده قرار می‌گیرند.

تاریخچه الگوسازی در صنعت نساجی

قبل از انقلاب صنعتی، هنر الگوسازی بسیار مورد احترام بود. خیاط‌ها از اندازه‌های مشتریان خود برای سفارشی دوختن لباس‌ها استفاده می‌کردند.
لباس‌هایی که توسط خیاط‌ها دوخته می‌شد، دقیق و دارای جزئیات بودند و صرفا به افراد خیلی ثروتمند تعلق می‌گرفت. با شروع انقلاب صنعتی، الگوهای استاندارد شده برای موفقیت لباس‌های پیش دوخته ضروری بودند.
تلاش‌های اولیه برای ایجاد الگوهای استاندارد منجر به تولید لباس‌های نامتناسب و با جزئیات کم شد. کت و شلوارهای مردانه، جعبه‌مانند، ساده و بدقواره بودند. پس از انجام آزمایشات طولانی و تعیین اندازه استاندارد، الگوسازی یک تغییر موفق از سفارشی‌سازی به استاندارد‌سازی را عملی کرد.
الگوها می‌توانند توسط یک فرآیند دوبعدی یا سه‌‌بعدی ایجاد شوند. اغلب ترکیبی از روش‌ها برای ایجاد الگو استفاده می‌شود. الگوی تخت، نقشه نخ‌کشی و مهندسی معکوس از جمله رایج‌ترین روش‌های الگوسازی دوبعدی هستند. در روش تخت، یک الگو از الگوی پایه موجود به نام شیب‌دهنده یا بلوک تولید می‌شود.
یک شیب‌دهنده نوعی الگو است که هیچگونه هزینه مربوط به درز یا خطوط سبک را ندارد. از طریق یک شیب‌دهنده، سبک‌های بی‌شماری از لباس را می‌توان تولید کرد. طراحان الگو با اضافه کردن جزئیات طراحی مانند یقه، جیب و چین‌ها، سبکی جدید ایجاد می‌کنند. روش الگوسازی تخت به دلیل اینکه سریع و دقیق است، در بازار پوشاک پیش‌دوخته به طور گسترده‌ای مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در روش نقشه نخ‌کشی، الگوها به طور مستقیم از اندازه‌های گرفته شده از یک پوشاک از قبل موجود، یک فرد یا شکل بدن ایجاد می شوند. با استفاده از اندازه‌های جمع‌آوری شده، الگو مستقیما بر روی کاغذ کشیده می‌شود.
از مهندسی معکوس گاهی به‌عنوان فرآیند واسازی پوشاک یا یک لباس تقلیدی نیز یاد می‌شود. در فرآیند مهندسی معکوس، الگوها از پوشاک موجود ساخته می‌شوند. این پوشاک از هم باز شده، تحلیل‌شده و قطعات الگو ساخته می‌شوند.
در فرآیند ایجاد الگوی سه‌بعدی، قطعات الگو از طریق یک شکل سه‌بعدی تولید می‌شوند. شکل‌دهی یکی از قدیمی‌ترین روش‌هایی است که برای تولید یک الگو مورد استفاده قرار می‌گیرد.
در فرآیند شکل‌دهی سنتی، یک پوشاک با قالب‌سازی، برش و چسباندن پارچه به یک مانکن یا فرد تولید می‌شود. خطوط سبک و جزئیات ساختار پارچه با دقت مشخص شده و برداشته می‌شوند. قطعات پارچه‌ای با توجه به جزئیات ساختار و سبک تولید می‌شوند.
سپس قطعات پارچه بر روی کاغذ الگو به صورت صاف گذاشته شده و ترسیم می‌شوند. این الگو با اضافه کردن علائم جهت‌دار مانند خطوط دانه‌ای، شکاف‌ها، سوراخ‌های دکمه، درز مناسب و لبه‌های کناری و سجاف به‌صورت کامل در می‌آید. شکل‌دهی به ویژه در تهیه سبک‌های ظریف و حساس پوشاک یا استفاده از پارچه غیرمعمول مفید است.
کامپیوترها از اوایل دهه ۱۹۸۰ توسط شرکت‌های پوشاک مورد استفاده قرار گرفته‌اند. سیستم‌های طراحی الگو (PDS)  به ابزارهای ارزشمندی برای طراح الگو تبدیل شده‌اند و به کارهای تکراری مربوط به الگوسازی کمک می‌کنند. سیستم‌هایPDS  قادر به ذخیره مقدار خارق‌العاده‌ای از داده‌ها هستند که می‌توانند به سرعت بازیابی، اصلاح و دوباره بایگانی ‌شوند.
با استفاده از یک موس یا قلم حکاکی، طراحان الگو قادر به افزودن سریع جزئیات سبک و ایجاد تغییرات هستند.PDS  مزایای زیادی دارد که سرعت، دقت، و سهولت انتقال داده‌ها برخی از بدیهی‌ترین آن‌ها می‌باشند. در شرایط رقابتی امروز، شرکت‌های نرم‌افزاری روی تقاضای رو به رشد تولید‌کننده‌های پوشاک متمرکز شده‌اند.
توانایی تولید انبوه الگوهای سفارشی با توجه به شکل منحصر‌به‌فرد بدن هر شخص می‌تواند مزایای فوق‌العاده‌ای برای مشتری، خرده‌فروش، و تولید کننده پوشاک داشته باشد. صنعت نساجی به تحقیق در این زمینه هیجان‌‌انگیز با هدف ارائه‌ی خدمات بلند‌مدت و کارآیی بهتر به مشتری ادامه می‌دهد.
صنعت پوشاک به شدت پرشتاب و رقابتی است. شرکت‌های نرم افزاری نوآور همچنان به بهبود سیستم‌های طراحی الگوی خود ادامه می‌دهند تا شرکت‌های پوشاک بتوانند به مشتریان خود خدمات بهتری ارائه دهند.
تحقیقات کنونی بر روی ایجاد الگوهایی متمرکز شده‌اند که پوشاک متناسب‌تر و ابزار تصویرسازی سه‌بعدی تولید می‌کنند تا به سبک ترکیب‌بندی خوب کمک نمایند. با پیشرفت‌های تکنولوژیکی مداوم و تحقیقات مستمر، شرکت‌های نرم‌افزاری الگوسازی همچنان به رفع نیازهای مشتریان خود ادامه می‌دهند.

فرآیند ایجاد الگو

درجه‌بندی الگو، مقیاس‌گذاری یک الگو در ابعاد مختلف است که به وسیله افزایش نقاط مهم یک الگو به اندازه‌های کوچکتر یا بزرگتر انجام می‌شود.
هنگامی که یک طراح، طراحی از یک لباس را تکمیل کرد، آن طرح به یک الگوی نمونه تبدیل می‌شود.
ایجاد الگو فرآیند خلق تمام قطعات با اندازه درست مورد نیاز برای ساخت یک لباس کامل است. برای بسیاری از تولید‌کنندگان کوچک، ایجاد الگو هنوز روی کاغذ انجام می‌شود، زیرا هزینه سیستم‌های کامپیوتری گران است.
طراح الگو ممکن است از یکی از روش‌های زیر برای ایجاد الگوی نمونه استفاده کند. او ممکن است با استفاده از قواعد هندسی با اصلاح یا تغییر دادن قطعات الگوی موجود، یک الگوی جدید را درست کند. او ممکن است طرحی را ترجمه و یا تبدیل کند که شکل‌دهی شده‌ است و با تبدیل شکل بخش‌های پوشاک شکل‌دهی‌شده به قطعات الگوی کاغذی به دوخت و شکل دادن لباس مبادرت می‌ورزد.
از طرف دیگر، او ممکن است تکه‌های پارچه‌ کتانی را بر روی لباسی که کپی می‌شود، بچسباند و گچ خیاطی را بر روی درزها و پنس‌ها بمالد و یک مالش پارچه کتانی ایجاد کند. سپس از علائم گچ برای ایجاد الگوی کاغذ تخت استفاده می‌نماید.
از این الگوی اولیه، یک لباس نمونه تولید می‌شود. فرآیند نمونه‌‌برداری به طراح اجازه می‌دهد تا هر‌گونه مشکل ذاتی در تبدیل یک طرح یک‌بعدی به یک لباس دو‌بعدی را اصلاح کند؛ این کار تضمین می‌کند که مشخصات طراحی پارچه دقیق است و فرصتی برای تشخیص مشکلات بالقوه تولید یک طرح را فراهم می‌کند.
هنگامی که نمونه ایجاد شد، تولید‌کننده یک دسته از نسخه‌ها را برای نیروی فروش خود برای تست بازار تولید می‌کند. اگر آن‌ها فروش خوبی داشته باشند، پوشاک با حجم بیشتری تولید می‌شود.
اگرچه بسیاری از شرکت‌ها هنوز الگوها را دستی ایجاد می‌کنند، اما تولید کنندگان بزرگ‌تر، الگوهای تولید را با استفاده از نرم‌افزارCAD  بر روی یک کامپیوتر ایجاد می‌نمایند. سیستم‌های دیگری نیز توسعه ‌یافته‌اند که به طراحان الگو این اجازه را می‌دهند تا الگوها را به صورت دستی با استفاده از یک میز حساس با اندازه طبیعی و یک قلم حکاکی متصل به یک کامپیوتر ایجاد کنند.
همانطور که طراح الگو نقاط را با قلم حکاکی مشخص می‌کند، قطعات الگو به طور خودکار وارد سیستمCAD  می‌شوند که در آنجا می‌توانند بلافاصله برای درجه‌‌بندی و علامت‌گذاری قابل دسترسی باشند. اگرچه الگو‌سازی به طور فزاینده‌ای کامپیوتری شده ‌است، اما طراحان الگو هنوز باید روش دستی را یاد بگیرند، زیرا ایجاد الگوهای ساخت به صورت دستی سبب تولید پیشرفته پوشاک می‌شود، دانشی که هنوز نمی‌تواند با کامپیوتر جایگزین شود.

توسعه الگو

الگوی موجود، مانند الگوی تجاری یا الگوی بلوکی می‌تواند به صورت دستی تغییر داده شود تا بتوان آن را با ایده‌های طراحی جدید سازگار کرد و سپس پارچه کتان نازک را می‌توان از طریق الگوی اصلاح‌شده شکل داد. همچنین یک الگو می‌تواند از طریق جدا کردن اجزای یک محصول موجود ایجاد شود.
طراح از الگویی که مشابه طرح جدید است، استفاده می‌کند. قطعات الگوی مجزا را می‌توان طولانی‌تر یا کوتاه‌تر کرد تا بیشتر کامل شود یا بیشتر متناسب‌تر شود و یا کمی شکل آن تغییر کند. اگر قطعه الگو تغییر کند، دیگر قطعات اتصال نیز ممکن است تغییر کنند. این کار ممکن است برای بالا بردن دور کمر، کوتاه کردن یک آستین و یا بزرگ کردن جای آستین و غیره مورد استفاده قرار گیرد.
از الگوی جدید می توان جهت رشد و تکامل‌ بیشتر برای گسترش دامنه محصولات در یک مجموعه استفاده کرد. برای مثال، در این مجموعه ممکن است یک پیراهن، یک پیراهن کوتاه و یک پیراهن بلند، همه با یک طراحی یقه وجود داشته باشند.

قالب‌گیری

طراحان مد ممکن است تصمیم بگیرند که الگوی خود را با مدل‌‌سازی پارچه چیت بر روی یک مانکن بسازند؛ این حالت به‌عنوان قالب‌گیری شناخته می‌شود. مانکن با نوار اندازه گرفته می‌شود تا نشان دهد که درزها کجا ایجاد خواهند شد، سپس بخش‌ها ترسیم شده و الگوی کاغذی ایجاد می‌شود. سپس پارچه کتان را می‌توان از طریق الگوی جدید ساخت.

استفاده از کامپیوترها

اکثر طراحان، فرآیند ایجاد طراحی‌ها را با استفاده از نرم‌افزار رایانه‌ای برای طراحی و کامل کردن رنگ سرعت می‌بخشند. همچنین تصاویر می‌توانند وارد شده و یا اسکن شوند و به سرعت ویرایش گردند.
نرم‌افزار تولید الگو برای ساخت الگوهای جدید از طرح‌های استاندارد استفاده می‌کند که می‌توان آن‌ها را به چاپ رساند. نرم‌افزار همچنین می‌تواند برای ایجاد الگو در محدوده‌ای از اندازه‌های مختلف، برای مثال از سایز ۸ تا سایز ۲۲ استفاده شود. این کار، درجه‌‌بندی الگو نامیده می‌شود.
در صنعت هنگامی که طراحان مجبورند از طریق رشد و توسعه به سرعت کار کنند و از نزدیک با مشتریان همکاری کنند، فعالیت‌های طراحی را می‌توان با ساخت نمونه‌های اولیه و سپس دسته‌بندی کردن محصولات، مرتبط کرد.

هدف از نمونه‌‌برداری و نمونه‌های اولیه

وقتی که می‌توان نمونه‌های کوچک‌تر را برای بررسی و تست روش‌ها و ارائه ایده‌ها به مشتریان انجام داد، لازم نیست که کل محصول را تولید کرد. یک طراح ممکن است چنین نمونه‌هایی را در فایل‌های مرجع ذخیره کند و از آن‌ها به عنوان نقطه شروع برای ساخت یک محصول جدید استفاده کند.
طراحان نمونه‌ها، پارچه‌های کتان نازک یا نمونه‌های اولیه را برای آزمایش تکنیکی و روش‌های ایجاد الگو و بررسی هزینه تولید می کنند. اغلب یک تامین‌کننده و پیمانکار با یک طراح کار می‌کند تا طراحی اجزا یا خود پارچه را برای محصول جدید اصلاح کند.
مدل‌ها در لباس‌های نمونه اولیه پرو می‌شوند تا طراح بتواند تنظیمات بیشتری را برای الگو انجام دهد، در این صورت اطمینان حاصل می‌شود که تناسب صحیح است. هنگامی که طراحی نهایی مورد توافق قرار می‌گیرد و مشخصات محصول نوشته می‌شود، مجموعه‌ای از استانداردها در گستره‌ای از اندازه‌های محصول را می‌توان با استفاده از تکنیک‌ها و فرآیندهای تولید کامل انجام داد.

مدل‌سازی سه‌بعدی

بسیاری از ایده‌ها روی کاغذ به عنوان طرح‌های ساده با دست یا روی کامپیوتر شروع می‌شوند. همچنین بهتر است بر روی یک روش سه‌‌بعدی برای کشف ایده‌های ممکن جهت شکل‌دهی به محصول و ایجاد ویژگی‌های طراحی کار کرد؛ این کار مدل‌سازی نام دارد.
بعضی از طراحان ترجیح می‌دهند تا روی کاغذ طراحی کنند؛ مدل کاغذی، ارزان بوده و به راحتی می‌تواند به اندازه‌های دلخواه، برش داده شود و دستکاری گردد. طراحان لباس هنگام تست مدل از یک مانکن استفاده می‌کنند؛ آن‌ها همچنین طول پارچه را به دور آن متصل می‌کنند تا ببینند که چه چیزی ممکن است کارساز باشد. عکس‌های دیجیتال می‌توانند برای ثبت ایده‌ها گرفته شوند و سپس عکس‌ها را می‌توان برای توسعه بیشتر ایده‌ها ترسیم کرد.