تکنیک های طراحی پایدار

تعدادی تکنیک، استراتژی، فرآیندهای جایگزین و رویکرد مختلف وجود دارد که شما می توانید برای طراحی محصولات جهت داشتن کمترین تأثیر بر روی محیط زیست و اهداف مثبت اجتماعی از آنها استفاده نمایید.

روش های ایجاد طراحی پایدار

برش دهنده الگوی بدون ضایعات

بدون ضایعات (Zero waste) یک تکنیک طراحی است که ضایعات نساجی را در مرحله طراحی حذف می کند. تخمین زده می شود که 15% از منسوجات استفاده شده برای لباس در مرحله برش از بین روند. رویکرد بدون ضایعات به این معناست که شما برای طراحی درست لباس به دانستن ابعاد پارچه هایتان نیاز دارید. همچنین اطلاع از ابعاد طرح خودتان برای تهیه منسوجات نیز ضروری است. شما به داشتن طرحی دقیق برای استفاده از تکه های منسوجات نیاز خواهید داشت تا بدانید چگونه باید تکه های الگو را همانند یک پازل بچینید. علاوه بر این، با استفاده از دراپینگ هم می توانید الگو خلق نمایید.

ایجاد حداقل درز

این روش یک تکنیک طراحی است که تعداد درزهای مورد نیاز برای به هم دوختن لباس را کاهش می دهد. این تکنیک باعث تولید بسیار سریعتر می شود و می تواند در مصرف مواد صرفه جویی کند. تکنیک ایجاد حداقل درز به لباس اجازه می دهد تا آزادی بیشتری برای حرکت داشته باشد و راحتی زیادی را برای فرد پوشنده فراهم می آورد. بعضی از شرکت ها مانند نورث فیس (The North Face) بر روی نوعی از تکنولوژی در حال سرمایه گذاری هستند که می تواند درزها را به صورت گداخته یا ذوبی به هم متصل نماید، یعنی به دوختن نیازی نخواهد بود.

بازیافت بهینه

بازیافت به عنوان نوعی رویکرد طراحی شناخته می شود که از طریق آن می توان محصولات جانبی، ضایعات، مواد و محصولات دور ریختنی را به وسایل جدید با کیفیت بهتر و ارزش بالاتر تبدیل کرد. با استفاده مجدد از مواد موجود، در انرژی، آب، مواد شیمیایی و دیگر منابع مورد نیاز برای تولید مواد جدید صرفه جویی می شود. در صنعت مد از پارچه های غیر قابل فروش (پارچه ای که از کارگاه ها یا کارخانه های تولید لباس باقی مانده یا پارچه های معیوب)، لباس های باارزش یا دیگر مواد غیرقابل استفاده یا ضایعات می توان مجددا بهره برد. پیدا کردن کارخانه ای که دارای مهارت کافی باشد تا بتواند بازیافت بهینه را انجام دهد، و تمایل به کار با لباس های دست دوم و ضایعات پارچه را داشته باشد، مشکل است.

طراحی برای جداسازی اجزاء (Dfd)

با استفاده از این استراتژی می توان طراحی محصولات را به گونه ای انجام داد تا در هنگام پایان یافتن عمرشان به آسانی بتوانند از هم جدا شوند، بنابراین اجزاء آنها را می توان تعمیر کرد، دوباره مورد استفاده قرار داد یا بازیافت نمود. محصولات در این استراتژی به پیوند و اتصال راحت نیاز خواهند داشت و احتمالا به مواد کمتری هم نیاز پیدا می کنند. در این صورت می توانند به صرفه جویی در هزینه ها و کاهش تأثیرات بر روی محیط زیست کمک نمایند. این نوع استراتژی یک طراحی هوشمندانه است، و وقتی شما محصولات هوشمند طراحی می کنید، مردم به آن توجه خواهند داشت و در مورد آن صحبت خواهند کرد.

چند کاربردی یا تحول آفرین

این استراتژی یعنی محصولات برای استفاده های متعدد طراحی گردند. در صنعت مد ممکن است یک پوشاک به صورتی طراحی گردد که بتواند برای چندین روش پوشیده شود یا به چیزی که قابلیت برگشت پذیری دارد یا حاوی مؤلفه هایی است که بتواند اضافه یا ویرایش شود، تبدیل گردد.

طراحی برای افزایش طول عمر

این روش ممکن است یک رویکرد منطقی برای طراحی به نظر برسد، اما حتی کوچکترین انتخاب های طرح نیز می توانند بر چگونگی طول عمر محصولات تأثیر ایجاد نمایند. دلایل متعددی وجود دارد که مردم لباس هایشان را دور می اندازند (مثل عدم تناسب با بدن، تغییر اندازه فرد، کیفیت پارچه یا از مد افتادن لباس). طراحی به منظور افزایش طول عمر، مراقبت کردن و داشتن قابلیت تعمیر، استفاده مجدد یا واگذار کردن آن به دیگران، بهترین روش ها برای جلوگیری از رفتن محصولات به محل های دفن زباله به حساب می آید.
نکات:

• سبک ها و رنگ های کلاسیک بدون تاریخ مصرف
• استفاده از پارچه های باکیفیت که بتوانند در برابر استفاده و مراقبت مقاومت داشته باشند
• داشتن یک تناسب خوب
• آموزش دادن به مشتریان در مورد چگونگی مراقبت خوب از محصولات

حفظ صنایع دستی

با ترکیب صنایع قدیمی و موروثی با طرح های مدرن می توان به حفظ آنها کمک نمود. حفظ این صنایع عموما از طریق نوآوری نیز امکان پذیر است. مثلا می توان از یک روش گلدوزی سنتی خاص، تزئینات شگفت انگیز، تکنیک بافت، چکش کاری فلزی یا فرآیند ساخت سنتی چرم در طرح های جدید استفاده نمود. در این حالت برای جلوگیری از سرقت طرح ها یا بدنام کردن یک فرهنگ بایستی مطمئن شد که به تاریخچه و صنعتگران، اعتبار لازم داده می شود.