نقش انرژی در صنعت مد

جامعه جهانی برای رسیدن به هدف توافقنامه آب و هوایی پاریس (Paris Climate Agreement)، یعنی حفظ دمای کره زمین فقط 1/5 درجه بالاتر از سطح های پیش صنعتی، باید انتشار کربن را تا سال 2050 به صفر برسانند. این مسئله بدین معناست که گرایش های کنونی افزایش انتشار کربن باید تا سال 2020 به اوج خودش برسد و سپس به سرعت کاهش پیدا کند.

سهم صنعت مد در انتشار کربن

اگر صنعت مد یک کشور بود، به عنوان ششمین انتشار کننده بزرگ گازهای گلخانه ای در جهان بعد از چین، ایالات متحده، اتحادیه اروپا، هند و روسیه قرار می گرفت. در حقیقت سهم کربن منتشر شده توسط صنعت مد با 372 میلیون خودرو برای یک سال برابر است که این مسئله در سال 2017 توسط Pulse of the Fashion Industry Report گزارش شده است.
تولید الیاف، نخ ریسی، بافندگی، رنگرزی و عملیات تکمیلی پارچه ها و همچنین تولید لباس به سطح بالایی از انرژی نیاز دارند. ماشین آلات برای شخم زنی و برداشت از سوخت های فسیلی استفاده می کنند، اما رایج ترین منبع قدرت برای ماشین آلات کارخانه، سیستم های کنترل خنک کنندگی و دما، روشنایی و تجهیزات اداری از طریق الکتریسیته فراهم می شود. نفت برای سوخت بویلرها جهت تولید بخار و همچنین برای مایع کردن گاز نفتی، زغال سنگ و گاز شهری مورد استفاده قرار می گیرد.
بعضی از حقایق در مورد سهم صنعت مد در انتشار کربن به شرح زیر است:

• سازمان Carbon Trust گزارش کرده است که سهم لباس از انتشار کربن تولید شده در سطح جهان در حدود 3 درصد است.
• براساس ادعای سازمان جهان نساجی (Textile World)، 132 میلیون تن زغال سنگ برای تولید 60 میلیارد کیلوگرم منسوجات مورد استفاده قرار می گیرد.
• با توجه به روند حاضر تا سال 2030، میزان تولید کربن تا 60 درصد افزایش پیدا می کند و تخمین زده می شود که به 2/8 میلیارد تن کربن دی اکسید برسد.
• استفاده از حمل و نقل بار توسط صنعت مد تا سال 2040 به سه برابر وضعیت فعلی خواهد رسید.

اگر صنعت مد، روش فعالیت های کنونی خود را تغییر ندهد، تا سال 2030 عامل انتشار بیش از 50 درصد از گازهای گلخانه ای جهان خواهد شد و این موضوع در راستای اهداف توافقنامه آب و هوایی پاریس نیست. همچنین اعمال تغییراتی برای تولید و توزیع سیستم ها، تغییر رفتار و افزایش آگاهی بخشی های مصرف کننده نیز کلیدی هستند. حدود نصفی از کربن دی اکسید حاصل شده از طریق صنعت مد در مرحله مصرف، یعنی در طی پوشیدن، شستن، خشک کردن ماشینی، اتو زدن و تمیز کردن خشک لباس ها به وجود می آید که این موضوع عمدتا در آمریکای شمالی، اتحادیه اروپا و ژاپن به چشم می خورد. به غیر از این موارد، دوام پذیری لباس نیز باید در نظر گرفته شود. کالای مدی که برای تولیدش از انرژی زیاد استفاده شده نسبت به وسیله ای که به سرعت به برنامه بازیافت منسوجات یا بدتر از آن به محل دفن زباله وارد می شود، بسیار کارآمد تر است.
کاهش انرژی به پایین آمدن هزینه ها نیز منجر می شود، بنابراین هرگونه پیشرفتی برای صنعت مد برد- برد خواهد بود. سازمان Pulse Report تخمین می زند که بهبود مدیریت انرژی در صنعت مد می تواند نرخی به ارزش بالقوه 63 میلیارد یورویی را به دست آورد.

تولید کنندگان و صاحبان کارخانه ها می توانند با انجام فعالیت های زیر به کاهش انرژی کمک نمایند:

• تهیه کردن مواد خامی نظیر پنبه از طریق منابع تجدیدپذیر تأیید شده از جمله ارگانیک، تجارت منصفانه (Fairtrade)، نوآوری بهتر پنبه (Better Cotton Initiative) و پشتیبانی از کارآیی انرژی برای کشاورزان و تولید کنندگان؛
• بهبود کارآیی استفاده از الکتریسیته در زمینه هایی مثل سیستم های روشنایی (لامپ هایی با انرژی کارآمد)، موتورهای الکتریکی و سیستم های گرمایی؛
• بررسی مجدد انواع و سطوح سوخت های استفاده شده (زغال سنگ، نفت و زیست توده)، راه اندازی بویلرهایی با انرژی کارآمد، جمع آوری و بازیافت انرژی حرارتی از طریق بخار آب؛
• جمع آوری و بازیافت انرژی حرارتی تولید شده از طریق فرآیندهای تولید.

برندهای مد و خرده فروشان نیز با فعالیت های زیر به کاهش استفاده از انرژی کمک می کنند:

• جستجو و پشتیبانی از شرکای زنجیره های تأمین با تعهد به کارآیی انرژی؛
• در نظر گرفتن چرخه عمر کل محصول از جمله مصرف در مرحله طراحی محصول و دوام پذیری کالا؛
• اقدام عملیاتی برای افزایش کارآیی انرژی در حمل و نقل، بسته بندی و مراکز خرده فروشی؛
• فراهم کردن دستورالعمل هایی جهت مراقبت از کارآیی انرژی برای مصرف کنندگان؛
• سرمایه گذاری در طرح های کاهش کربن بدون استفاده از زنجیره های تأمین (به عنوان تنظیم کننده) جهت پشتیبانی از تولید کنندگان و شرکای زنجیره تأمین برای سرمایه گذاری در کارآیی انرژی بیشتر.