تفاوت لباس هوشمند و تکنولوژی پوشیدنی
تولید کنندگان امروزی می دانند که برآوردن نیاز های مشتریان تا چه حد مهم است. در صنایع نساجی و مد، موفق شدن اغلب به معنای ادغام اجزای فناوری پیشرفته به طور مستقیم با پارچه می باشد. به این ترتیب، لباس های هوشمند وارد بازار می شوند. مردم آن ها را مثل لباس معمولی می پوشند، اما این لباس ها همانند تکنولوژی پوشیدنی نیستند.
تکنولوژی های پوشیدنی در مقابل لباس های هوشمند
بیشتر فناوری های پوشیدنی مانند ساعت های هوشمند، عینک هوشمند یا tracker های تناسب اندام می باشند. این ابزار ها به طور معمول با اتصال به اینترنت و پوشش برنامه های اختصاصی به فرد پوشنده این امکان را می دهند تا به محصولات مرتبط بیشتری دست یابند. این پوشیدنی ها دارای سنسور و دیگر اجزای الکترونیکی هستند که اغلب داده ها را به برنامه های مربوطه ارسال کرده و به افراد معیارهای قابل ردیابی یا اطلاعات مفید اضافه دیگر، ارائه می دهند.
از طرف دیگر، در لباس های هوشمند اجزای الکترونیکی به طور مستقیم به پارچه دوخته شده اند. به جای آن که روزانه لباسی عادی بپوشید، صرفا جهت اطمینان از اینکه تنها به یک لباس قابل پوشیدن نیاز دارید، افراد می توانند لباس های دارای تکنولوژی بالا را انتخاب کنند که دارای قطعاتی فنی در الیاف خود هستند. دقیقاً مانند برچسب مراقبتی که به پشت یک تیشرت دوخته شده است، لباس های هوشمند دارای بخش هایی هستند که افراد به سختی متوجه آن می شوند یا اصلا متوجه نمی گردند.
بسیاری از مردم لباس هایی دارند که برچسب های آن ها به طور مستقیم بر روی پارچه حک شده، به جای اینکه به صورت جداگانه بر روی لباس دوخته شده باشند. یک تیم تحقیقاتی در موسسه علوم و تکنولوژی کره با ساخت یک ترانزیستور که ساختار الیافی دارد، یک روش مشابه اتخاذ کردند. این تیم آن را با استفاده از الکترودهای پیچانده شده برای تنظیم طول نخ و ضخامت نیمه هادی ایجاد کردند. این هادی به جریانی بیش از ۱۰۰۰ برابر بیشتر از ترانزیستور های موجود دست می یابد و به پوشنده آسیب نمی زند.
با این حال، برخی از لباس های هوشمند قطعات مبتکرانه ای دارند که باعث راحتی فرد پوشنده می شوند و به آن ها احساس مثبتی می دهد. هم اکنون تامین کنندگان به فروش یک ژاکت هوشمند مجهز به سه عنصر گرمایش با الیاف کربن می پردازند که تقریبا تا ۱۰ وات گرما را منتقل می کنند. این کت همچنین در طول زمان واکنش های کاربر را شناسایی و ذخیره می کند.
تولید کنندگان چگونه لباس های هوشمند و این گونه منسوجات را خلق می کنند؟
لباس های هوشمند نسبتا جدید هستند و تولید کنندگان یک روش منحصر به فرد جهت ایجاد آن ها با قطعات الکترونیک برای جاسازی در لباس ندارند. با این حال، آن ها می دانند که مصرف کنندگان لباس های سنگین و حجیم نمی خواهند. پس یکی از اولویت ها، ایجاد قطعات الکترونیکی ظریفی است که مزاحم کاربر لباس نگردد.
یک راه حل که دانشمندان چینی بر روی آن کار می کنند این است که از یک چاپگر سه بعدی جهت بافتن کامل رشته های الکترونیکی به پوشاک، استفاده شود. آن ها سوزن هم محور (coaxial) را بر روی چاپگر سه بعدی نصب کرده و الگو ها را با نخ تولید می کنند. این پارچه حاوی لوازم الکترونیکی انعطاف پذیر است که به آن امکان می دهد با حرکت های فرد، الکتریسیته جمع آوری و ذخیره شود. سایر تکنیک های تولید کنندگان، نیاز به دوخت دستی الکترونیک به داخل الیاف دارد، اما چاپ سه بعدی کار را آسان تر کرده و کارآمدتر می باشد.
در جای دیگر، شرکت تولیدی مستقر در انگلستان، Pireta، از یک تکنولوژی پنج مرحله ای براساس شیمی آبی برای انتقال فلز به لباس، برای رسانا کردن آن استفاده می کند. فاز سوم این فرآیند شامل استفاده از یک چاپگر مبتنی بر جت، برای کاربرد فرم آزاد فلز در بخش های مشخص پوشاک است. الگو های فلزی تکمیل شده، رسانایی الیاف را برای حداقل ۱۰۰ دوره شستشو حفظ می کنند.
این تکنولوژی ها امیدوار کننده به نظر می رسند. اما رساندن آن ها به نقطه توسعه و تولید گسترده مستلزم این است که چگونه تولید را افزایش داده و خواسته های مشتریان را برآورده کنند. متخصصان مدیریت فهرست کالاها، به طور منظم امکانات خود را با برچسب گذاری از طریق عکس ها و همچنین موجودی انبار و به روز رسانی چیدمان انبار ها به طور سالانه، بهینه تر می کنند.
همچنین کارایی به تامین کنندگان بستگی دارد زیرا که آن ها در مورد آنچه می توانند ارائه دهند باید صادق باشند و زمان مشخصی برای تولید اعلام کنند. با محبوبیت لباس های هوشمند، این امر برای شرکت ها ضروری خواهد بود که منابع و شیوه های تولید خود را جهت تولیدات انبوه ارزیابی کنند.
ایجاد کشش و انعطاف بیشتر در لباس های هوشمند
تولید کنندگان علاوه بر کاهش حجم از لباس هوشمند، در تلاشند تا لباس های خود را به شدت کششی و منعطف بسازند. بنابراین، کاربر از پوشیدن اینگونه لباس ها لذت می برد و به طور خاص برای کاربرد هایی با حرکت بالا مانند ورزش های تیم مناسب می باشند. انجام پروسه با حالت کششی و انعطاف پذیری معمولا به معنی دستیابی به سطحی از ترکیب بندی در نساجی است.
در دانشگاه بوفالو، محققان از یک نوع اوریگامی به نام کایریگامی استفاده کردند تا برای چیز های کوچک و قابل انعطاف، که می گویند برای پارچه های هوشمند خوب عمل می کنند، الهام بگیرند. کایریگامی شامل بریدن کاغذ تا شده می باشد. دانشمندان یک نوع خاص از پلیمر مشهور به PthTFB را با نانوسیم ها برای ایجاد رشته های الکترونیک، ترکیب کردند. به لطف اصول کایریگامی، PthTFB می تواند تا ۲۰۰۰ % کشش داشته باشد و رسانایی آن را با سه برابر افزایش دهد.
چه زمانی لباس های هوشمند وارد جریان اصلی بازار می شوند؟
احتمالا چند سال طول می کشد تا لباس های هوشمند به قدری در دسترس باشند که مردم بتوانند آن ها را در بسیاری از مکان هایی که معمولا در آنجا خرید می‌کنند، تهیه نمایند. علت آن این است که بیشتر تکنولوژی های نساجی ذکر شده در اینجا هنوز تنها در آزمایشگاه ها وجود دارند. چالش های پیش بینی نشده ممکن است زمانی ایجاد شوند که تولید کنندگان سعی کنند سطح تولید خود را افزایش دهند. بنابراین، ممکن است حفظ سرعت یا سطح کیفیت، دشوار تر از حد انتظار باشد.
با این حال، بازار لباس هوشمند در حال افزایش است. براساس گزارشی از شرکت داده های بین المللی، واحد های البسه هوشمند در سال ۲۰۱۷ به میزان ۳.۳ میلیون رسید. تحلیلگران پیش بینی می کنند که تا سال ۲۰۲۱ تعداد این رقم تا ۲۱.۶ میلیون افزایش خواهد یافت.
بسیاری از این برند ها در حال حاضر در این صنعت دارای تخصص بوده و در حال تولید لباس هایی هستند که علائم حیاتی یا حرکات بدن را شناسایی و ردیابی می کنند. به این ترتیب، مردم ممکن است به لباس های هوشمند که برای سلامتی و ورزش در مقایسه با لباس هایی که روزانه استفاده می شوند، بیشتر توجه کنند.
چالش های تولید منحصر به فرد و روش های هوشمند که ویژگی های ابتکاری را به طور مستقیم در پوشاک ارائه می دهد، این پوشاک را از پوشیدنی های الکترونیکی جدا می کند. با این حال، هم پوشیدنی های الکترونیکی و هم لباس های هوشمند، توجه مشتریان را به خود جلب می کنند.
