البسه تولید شده از زباله های غذایی
مرحله بعدی در توسعه پایدار
در سراسر جهان، هر ساله حدود ۱۰۰ میلیارد اقلام غذایی مصرف می شود. که حدود ۲۷۰ میلیون تن زباله ایجاد می کند. از پوست ها تا ساقه گرفته که اغلب سوزانده یا در طبیعت می مانند تا فاسد شوند، و باعث آلودگی هوا می شوند و هنگام تجزیه و تحلیل متان از خود در جو آزاد می کنند که منجر به گرم شدن جهانی هوای کره زمین می شود.
چه مقدار غذا به طور متوسط به هدر می رود؟
کاهش غذا و ضایعات مواد غذایی به کاهش خوراک در مراحل بعدی زنجیره تامین غذا برای مصرف انسان اشاره دارد. غذا در طول زنجیره تامین، از تولید اولیه تا مصرف خانگی نهایی به هدر می رود. این کاهش ممکن است تصادفی یا عمدی باشد، اما در نهایت منجر به کمبود مواد غذایی موجود برای همگان می شود. مواد غذایی که قبل از رسیدن به محصول نهایی یا بخش خرده فروشی فاسد یا دور ریخته می شوند، از دست رفتن غذا نامگذاری شده است. این مساله ممکن است به دلیل مشکلاتی در برداشت محصول، انبار کردن، حمل و نقل، زیرساخت یا مکانیسم بازار / قیمت و همچنین چارچوب های نهادی و قانونی باشد. به عنوان مثال، موزهای برداشت و چیده شده که از یک کامیون پایین می افتند از دست رفتن و ضرر مواد غذایی به حساب می آیند. غذایی که برای مصرف انسان مناسب بوده، اما به دلیل ماندگاری خراب شده یا توسط خرده فروشان و یا مصرف کنندگان آن رها شده و فاسد گردیده، مصرف نمی شود را ضایعات غذایی می گویند. این ممکن است به دلیل ضعف یا اشتباه در علامت گذاری تاریخ، ذخیره سازی نامناسب، خریدن و یا شیوه های پخت و پز نادرست، باشد. به عنوان مثال، یک کارتن از موزهای قهوه ای که توسط یک مغازه به دور انداخته می شود، زباله غذایی محسوب می گردد.
چگونه مواد زائد غذایی به لباس تبدیل می شوند؟
نمایشگاه جهانی میلان، با تاکید بر نمایش منسوجات ساخته شده از الیاف خوردنی، موضوع غذا را در مرکز بحث قرار داد. این نمایشگاه با استفاده از شعار تغذیه زمین، انرژی برای زندگی، مشکل را حل کرد. برای ترویج این الیاف جدید، lille ۳۰۰۰ (بخشی از Textifood) از طراحان و افراد نوآوری که علاقمند به سبکهای هوشمندانه و پایدار خلاقانه، برای استفاده در طرح هایشان هستند خواست تا طرح هایی را که شامل الیافی از پسماند های زراعی باشد را به تصویر بکشند. در منو، اسامی: پرتقال، لیمو، آناناس، موز، نارگیل، گزنه، جلبک، قارچ، قهوه، برنج، سویا، ذرت، چغندر، شراب، آبجو، ماهی، صدف و بسیاری دیگر وجود داشتند. این در واقع بخشی برای آینده است، هر ساله بیش از ۷۰۰،۰۰۰ تن زباله صنعتی به تنهایی در ایتالیا از طریق تبدیل مرکبات در صنعت کشاورزی – غذایی تولید می شود. برای مثال، فن آوری جدید به افراد اجازه می دهد تا پوست سیب و پوست پرتقال، پوست موز، برگ های آناناس، ساقه نیشکر، قارچ و حتی شیر را به نخ تبدیل کنند. بنابراین سیستم هایی مانند Agraloop به احیای خاک فرسوده کمک می کنند و آلودگی هوا را کاهش می دهند. شاید بهتر از همه، برخلاف بسیاری از مصنوعات و پنبه های GMO، لباس هایی که توسط این الیاف جدید تولید می شوند برای پوشیدن ایمن و سالم بوده و همچنین قابل بازیافت، تجدید پذیر و زیست تخریب پذیر هستند. از دیدگاه فناوری، این سیستم یک فرآیند زیستی با چرخه بسته است که در سطح مزرعه با استفاده از کارگاه کوچک مدولار رخ می دهد، که انرژی مبتنی بر گیاهان را از همین زباله های مواد غذایی به دست می آورد. بر خلاف رشد ذرت برای سوخت زیستی، مفهوم Agraloop با تمرکز اصلی کشاورز در رشد مواد غذایی رقابت نمی کند، بلکه یک منبع درآمد اضافی را برای وی فراهم می سازد.
اهمیت و افزایش ضایعات مواد غذایی در صنعت مد
در بریتانیا محاسبه شده که ۶۰ % از مواد غذایی هدر رفته می توانستند مورد استفاده قرار گیرند. بسیاری از طراحان آگاه از اخلاقیات و محیط زیست تلاش می کنند تا غذا را در صنعت مد به کار ببرند، و بسیاری از آن ها هم اکنون موفق شده اند.
طراحان / شرکت های نوپا که در زمینه تولید پوشاک از ضایعات مواد غذایی کار می‌کنند
طراحانی از قبیل Em Riem و Ditta Sandico لباس هایی از الیاف ابریشم موز را خلق کردند. پارچه تولید شده یک روکش ابریشمی دارد، انعطاف پذیر و ضد آب بوده و در حال حاضر در ژاپن، نپال و فیلیپین مورد استفاده قرار می گیرد. طراحان دیگری مانند کریستین فونگ و موراگن باروگل-کروچ همکاری کردند تا یک لباس ارگانیک از نخ های فلزی، نخهای پنبه ای و کلاژن ماهی تولید کنند. در حالی که لباس سازگار با محیط زیست، با نام تجاری L “herbe Rouge”، که به طور کامل از قهوه ساخته شده بود- این لباس از الیاف خاک قهوه بافته، رنگ آمیزی شده و در حمام قهوه تولید آن به پایان رسیده است. جاکیندا مارتینز، هنرمند و کشاورز که در ساحل مین زندگی می کند، لباس هایی را می سازد که تا به حال ساخته نشده اند. او یک باغبان در روز، و یک طراح لباس در شب می باشد، او لباس های پیچیده ای را از محصولات باغ خود تولید می کند، برای ارسال پیامی راجع به ماهیت زودگذر غذا و مد. او برای تولید لباس، الیاف درخت تاک را به هم می بافد و از آویز های کاهو و رادیکلیو های (نوعی کاهوی بنفش) پژمرده برای ساختن دامن، و برای ایجاد رنگ های پر جنب و جوش از بروکلی، سیر، و کلم استفاده کرد.
“یانگ”، استادیار لباس، تجارت و طراحی در دانشگاه ایالتی آیووا، شخصی است که لباس، کفش و کیف را از پسماند ها چای کمبوجیا (kombucha) تهیه کرده است. یک شروع لذت بخش دیگر نیز می تواند در ایتالیا یافت شود: Adriana Santanocito متولد سیسیلی است که یک پارچه نرم و پایدار را از ضایعات مرکبات به وجود آورده است. فیبر نارنجی قصد دارد ۷۰۰ هزار تن زباله ایجاد شده توسط صنعت آب پرتقال را به خوبی استفاده کند که برنده جایزه ایده برای تغییر از کمیسیون اقتصادی سازمان ملل متحد برای اروپا است. “الیاف نارنجی” قرار است به زودی محصولات خود را راه اندازی کند.
هر ساله در آلمان ۱.۹ میلیون تن شیر خام، که برای مصرف انسان مناسب نیست، هدر می رود. شرکت آلمانی Qmilch راهی برای ایجاد چیزی مثبت از یک صنعت زباله ایجاد کرده است. Anke Domaske بنیانگذار Qmilch یک الیاف عاری از مواد شیمیایی با استفاده از زباله شیر ایجاد کرد.
قهوه تنها یک نوشیدنی نیست – برای بسیاری از ما، این یک روش زندگی است. اما تیم نوآور در Singtex این مرحله را بیشتر ادامه داد و یاد گرفت چگونه قهوه را تولید کند. Singtex با ترکیب خاکهای قهوه با بطری های پلاستیکی بازیابی شده، پارچه سازگار با محیط زیست را ایجاد کرده است. تکنولوژی S.Cafe مواد ضد آب و ضد بو را مناسب برای علاقه مندان فعالیت های خارج از خانه نگه می دارد.
Sunad یک نام تجاری اسپانیایی است که پیراهن قشنگی از یک منبع شگفت انگیز و طبیعی دارد: مواد مخلوط شده با پروتئین شیر (کازئین). کازئین ذاتا پایدار می باشد ویک پروتئین شیر است که معمولا در فرآیند تولید لبنیات ایجاد می شود، بنابراین استفاده از آن در بافت پارچه، به کاهش تاثیر زیست محیطی صنعت لبنیات کمک می کند.
چه کسی می گوید که چرم گیاهی از پلاستیک سخت ساخته شده است؟ پیشرو مارک لوکس کفش گیاهی (وگان)، Veerah، به تازگی خط جدید پاشنه های ساخته شده از پوست سیب را راه اندازی کرده است. طبق گفته این شرکت، این پاشنه ها یک محصول فرعی از آب سیب هستند که از یک باغ پایدار در ایتالیا حاصل می شود؛ روند تولید شامل دانشمندانی است که از پوست سیب خشک استفاده کرده و الیاف را برای ساختن یک پارچه پایدار، از چرم سیب استخراج می کنند.
