تأثیر غیر مستقیم صنعت مد بر روی کودکان

از آنجاییکه میلیون ها بزرگسال در شرایط کاری ناایمن و با دستمزد کم در صنعت مد کار می کنند، قطعاً این صنعت بر زندگی فرزندان آنها نیز تاثیر می گذارد. این شرایط بر کودکانی که از والدین خود جدا شده اند، یا مسئولیت مراقبت از خانواده خود را برعهده دارند و یا امکان دسترسی به مراقبت های پزشکی مناسب را ندارند، تأثیر بیشتری ایجاد خواهد نمود.
در حال حاضر از هر 8 کارگر بزرگسال، یک نفر از آنها در یکی از بخش های تولید پوشاک و منسوجات (از کشت پنبه گرفته تا تولید پوشاک) فعالیت می کند. تحقیقات سازمان بین المللی کار عنوان می کند که 35% تا 45% از این کارگران حداقل دستمزد را هم دریافت نمی کنند و بالغ بر 181 میلیون نفر از آنها در کارهای آسیب پذیر و ناایمن فعالیت دارند.
البته هنوز هیچگونه اطلاعاتی در سطح جهان در مورد چگونگی تاثیر این شرایط بر فرزندان این کارگران وجود ندارد. با این حال تحقیقات بر روی جنبه های خاصی از صنعت مد، دیدگاه مناسبی در مورد تاثیرات منفی و طولانی مدت این شرایط بر زندگی خانواده ها و فرزندان این کارگران، در اختیار ما قرار می دهد.

تاثیر دستمزد پایین و ساعات طولانی کار

تحقیقات یونیسف بر روی صنایع پوشاک ویتنام و بنگلادش نشان می دهد که دستمزدهای نسبتاً پایین، کارگران پوشاک را مجبور می کند که به صورت مداوم برای داشتن حداقل درآمد، اضافه کاری انجام دهند. به احتمال زیاد ترکیب این ساعات کار طولانی و دستمزدهای پایین می تواند عواقب مختلفی را بر فرزندان آنها تحمیل کند، از جمله:

• والدین وقت کافی برای مراقبت از کودکان خردسال خود ندارند و اغلب برای اداره خانه به فرزندان بزرگتر تکیه می کنند.
• در داکا پایتخت بنگلادش، تقریباً از هر 4 فرزند کارگران پوشاک، یکی از آنها به مدرسه نمی رود.
• نداشتن بودجه کافی برای پرداخت هزینه های بهداشتی، تامین مسکن و دسترسی به محیط های سالم و بهداشتی باعث ایجاد بیماری بیشتر در کودکان و یا حتی مرگ آنها می شود.

کودکان از رفتن به مدرسه منع می شوند تا هزینه های خانوار کاهش پیدا کند و بتوانند از آنها به عنوان منبع درآمدی جدید برای خانواده استفاده کنند. خصوصاً در این زمینه دختران بیشتر تحت تاثیر قرار می گیرند. گزارش SOMO نشان می دهد که 28% دختران خانوارهای کارگری که تحت بررسی قرار گرفته اند، به مدرسه نرفته اند، در حالیکه این نسبت برای پسران 17% بوده است. ترک تحصیل کودکان، عواقب بلند مدتی به همراه دارد. کودکانی که از تحصیل محروم می شوند در بزرگسالی به مشاغل کم درآمد تن می دهند و همین باعث می شود تا به احتمال زیاد این چرخه فقر برای فرزندان آنها هم تکرار گردد.

مهاجرت کاری و تاثیر آن بر کودکان و خانواده ها

کارگران مهاجر برای صنعت پوشاک بسیار مهم هستند. این کارگران شامل کسانی می شوند که هم در داخل کشور (به طور معمول مهاجرت از روستاها به حومه شهرها) و هم بین کشورها مهاجرت می نمایند. کشورهایی مثل تایوان، مالزی، جزایر موریس، اردن، مصر و مالدیو دارای نسبت بالایی از کارگران مهاجر هستند که عمدتاً از چین، بنگلادش، هند و سریلانکا به این کشورها مهاجرت می کنند.
مهاجرت داخلی بیشتر در مراکز مهم تولید پوشاک در چین، هند و بنگلادش رواج دارد. در بسیاری از موارد، والدین مهاجر فرزندان خود را در روستاهایشان رها می کنند تا پدر بزرگ، مادر بزرگ و یا سایر اعضای خانواده از آنها مراقبت کنند. در یک مطالعه تخمین زده شده که حدود 22 میلیون کودک در سن مدرسه با مهاجرت والدینشان، به حال خود رها شده اند.
ممکن است این کودکان ماه ها و یا حتی سال ها والدین خود را نبینند. شواهد حاصل از مطالعات مختلف نشان می دهد که کودکان طرد شده از مشکلات روانی مثل افسردگی، پرخاشگری، مشکل در برقراری ارتباط و پیش فعالی رنج می برند. این تاثیرات بلند مدت حتی در هنگام ملحق شدن کودکان به خانواده نیز ادامه پیدا می کند.
در برخی از موارد، مهاجرت به نفع فرزندان است؛ زیرا افزایش درآمد والدین باعث می شود تا میزان پولی که آنها به خانه می فرستند افزایش پیدا کند و همین به خانواده ها امکان می دهد که بتوانند از شرایط زندگی استاندارد برخوردار شوند. با این حال مطالعات نشان می دهد که این مزایای مادی نمی تواند احساس فقدان و طرد شدگی کودکانی که ترک شده اند را جبران کند.