بلاک چین و تحول در صنعت پوشاک
در حال حاضر، بلاک چین (Blockchain) به نظر بیشتر مردم روشی است که جتسانز در سال ۱۹۸۵ انجام داد و به احتمال زیاد افراد کمتری ممکن است در مورد این که بلاک چین برای صنعت پوشاک چه معنایی دارد، اطلاعاتی داشته باشند.
اما به عبارت ساده، بلاک چین می تواند در مورد آنچه برند ها و خرده فروشان در مورد محصولات خود پس از مصرف توسط مشتریان درک می کنند، انقلابی ایجاد کند.
بلاک چین یک دفتر دیجیتال است که اساسا به عنوان یک کامپیوتر جهانی عمل می کند تا تراکنش های آنلاین ایمن را تسهیل کند، و ابزاری ارتباطی برای طرفین متصل می باشد، زیرا قادر به پیوند دادن کامپیوتر های فردی به چیزی که واقعاً به عنوان یک کامپیوتر بزرگ عمل می کند، می باشد.
کریس دانن، بنیانگذار و همکار Iterative Capital Management، در نیویورک سیتی در سال 2017 با تمرکز بر بلاک چین گفت: “این قوی ترین فناوری شبکه ای است که انسان ها تا کنون با آن روبرو شده اند”.
علاوه بر آن، دکتر سولومون لدرر یکی سردمداران در راه اندازی بلاک چین، جهت نوآوری در نساجی نوظهور Loomia، گفت: ” اکنون ما این کامپیوتر جهانی را داریم، پایگاه مرکزی که همه می توانند به آن دسترسی داشته باشند و هر کسی بتواند از آن استفاده کند، و این معنایی برای زنجیره های تامین است.”
آنچه که بلاک چین می تواند برای زنجیره های تامین انجام دهد، تمام پیوند ها را در این زنجیره- از خرده فروشان گرفته تا ارسال کنندگان، تولید کنندگان، کارخانجات نساجی و ارائه دهندگان الیاف – بر روی یک پایگاه که هر کدام می توانند ببینند که دیگری چه می کند، و چه زمانی؛ به اشتراک می گذارد. آنچه بلاک چین را متفاوت از برخی تکنولوژی های مدیریتی زنجیره تامین می کند، این است که داده ها توسط یک تامین کننده کنترل نمی شوند، بلکه غیر متمرکز و مشترک می باشند.
با این حال، این کار در واقع برای زنجیره های تأمین به معنای یک فعالیت نسبتاً مهم در پیش رو است. شرکتی که برای اجرای بلاک چین در یک زنجیره تامین ماهی تن در تایلند فعالیت داشت، با ماهیگیران ارتباط برقرار کرده و آنها را به فناوری تلفن همراه مجهز کرد و هر ماهی را که با روش RFID صید می شد برچسب گذاری می کردند، که این امر منجر به دستیابی به همه اطلاعات مهم از طریق ردیابی می شد.
لدرر گفت: “شما در واقع باید به همه فروشندگان زنجیره تامین خود مراجعه کنید و بگویید: ما این راه حل را داریم و این به نفع همه ما است، بنابراین با هم از آن استفاده کنیم”. این برای همه ما بسیار آسان تر است که بفروشیم تا بگوییم: “از سیستم ما استفاده کنید.”
بلاک چین چه کاری می تواند برای صنعت پوشاک انجام دهد؟
آینده پوشاک تا حد زیادی در هوشمندانه تر ساختن آن نهفته است، خواه این به معنی افزایش قابلیت های عملکردی و یا استفاده از فناوری برای ساخت آن ها جهت انجام برخی امور چون تحویل داده ها باشد.
ژانت لیریانو مدیر عامل Loomia توضیح داد که با این حال، آنچه مانع از پیشرفت لباس در بخش فناوری پوشیدنی می شود، این است که بیشتر آنچه در خارج وجود دارد سفت و سخت بوده، و دارای طراحی های محدود و حجیم می باشند و این جایی است که Loomia وارد می شود.
این شرکت در حال ایجاد مدار هایی در صنعت نساجی است که می تواند باعث گرمی پوشاک شده، آن ها را روشن کرده و به جمع آوری داده ها از آن ها با استفاده از فناوری های سنجش در پارچه های هوشمند Loomia کمک کند در حالی که انعطاف پذیر، قابل شستشو، قابل خشک شدن و مفید تر هستند.
لیریانو گفت: ” این واقعاً در ذهن ما وجود دارد که وقتی صنعت پوشاک را به قرن 21 یا 22 بیاوریم، مقدار عادلانه ای از این چالش ها در این صنعت دیده شود.”
جایی که بلاک چین (Blockchain)می آید، در واقع استفاده از برخی از داده ها و اطلاعاتی است که منسوجات در آینده به برند ها تحویل می دهند، اطلاعاتی که برند ها می توانند تصمیم گیری های آگاهانه تری نسبت به محصول مورد نظر خود داشته باشند.
وی گفت: ” پس از فروش، اغلب برند ها هیچ ایده ای در مورد اینکه چه اتفاقی برای محصولات آن ها در حال رخ دادن است، ندارند. در واقع شما میلیاردها دلار صرف ایجاد موجودی می کنید و هیچ مکانیسم بازخورد پویایی برای آن وجود ندارد. لیریانو گفت: ” شما آن کالای خود را به فروش می رسانید، و به نوعی امیدوار هستید که کسی در نظر سنجی شما شرکت کند؛ رسانه های اجتماعی را به امید این که روند فروش را نشان دهند دنبال کرده، و سپس بر اساس آن یک تن محصول را در سال آینده تولید می کنید”. وی گفت: “این رویه بسیار بیهوده و ناکارآمد است، و در یک صنعت که ارزش ۳۲۵ میلیارد دلار دارد، منجر به هدر دادن ۱۰۰ میلیارد دلار می شود. بنابراین، اگر شما ریاضی بدانید، این تقریبا یک سوم ارزش دارد و این یک شکست به خاطر فقدان اطلاعات است.”
داده ها از انواع نمونه های اولیه Loomia که در حال حاضر در دسترس هستند، تولید می شوند، مانند یک چکمه که می تواند هنگامی که دمای بیرون خیلی سرد می شود، پای فرد پوشنده را گرم کند، و لباس هایی با چراغ برای کارگران ساخت و ساز که در شب دیده شوند و شلوارهای شب نما که در شب برای دیده شدن و ایمن ماندن دیگر احتیاجی به انعکاس نور ماشین ها ندارند. استفاده از پارچه های هوشمند جهت داده سازی در آستر صندلی مسافر خودرو، تا داده های جمع آوری شده بتواند تشخیص دهد که تاثیر یک تصادف اتومبیل و حتی اینکه از چه زاویه ای بوده را ارائه دهد. این نوع از فناوری های نساجی شروع به اطلاع رسانی به برند ها خواهند کرد که تصمیم های تجاری خود را براساس این داده ها قرار بدهند.
یک نام تجاری می تواند یک ژاکت چرمی را به فروش برساند و هرگز نداند که مصرف کننده در چه محیطی و چه زمانی آن را می پوشد، با این حال ۱۰۰۰۰ واحد دیگر را تولید خواهند کرد و به طور بالقوه با موجودی اضافی در پایان روبرو خواهند شد. با استفاده از تکنولوژی نساجی Loomia، که با لایه الکترونیکی جهت جمع آوری داده ها کار می کند، وقتی که پوشنده لباس آن را روشن می کند این برند می تواند به طور منطقی آگاه شود که آن بیرون چه دمایی است و اینکه لباس یکبار پوشیده شده یا چیزی بیشتر.
لیریانو گفت: ” بیایید بگوییم که این ژاکت زمستانی که امیدوار بودید زیر ۴۰ درجه فارنهایت استفاده شود، هرگز کمتر از ۶۰ درجه فارنهایت به تن نخواهد شد. این می تواند باعث ایجاد بازخورد بسیار جالبی در رابطه با ایجاد پوشش گرم تر شود.”
بلاک چین (Blockchain) یک روش غیر متمرکز به مصرف کننده ارایه می دهد تا این داده ها را به برندهای تجاری که از آن ها خریداری کرده اند، به اشتراک بگذارد.
اما این سوال را مطرح می کند که آیا مصرف کنندگان واقعاً می خواهند این گزینه را انتخاب کنند؟
اگر از لیریانو بپرسید پاسخ این سوال یک جواب ساده دارد و آن بله است.
او گفت: برچسب ردیابی نمی کند که کجا می روید، و افزود اینکه پارچه اطلاعات شما را ذخیره کند یک انتخاب گزینه ای است که مصرف کنندگان می توانند به سادگی از استفاده آن ها خودداری کنند. با این حال، او گفت: “بسیاری از مصرف کنندگان برای گفتن” هی، من امروز یک ژاکت چرمی به تن کردم، ترغیب می شوند.”
بلاک چین به مصرف کنندگان اجازه می دهد تا بتوانند داده های خود را کنترل کنند، که برند ها می خواهند از آن بهره‌مند شوند.
لیریانو گفت: ” سیستم این پارچه به کاربر اجازه می دهد که اطلاعات را به اشتراک بگذارد، که پس از آن می توانند اطلاعات را به برند بفرستند که این منجر به وفاداری به برند و به نوعی باعث ایجاد یک دایره ارتباطی می شود.” این انگیزه می تواند در نهایت به شکل سود برای کسانی باشد که مایل به سهیم شدن با داده های خود هستند ” و این واقعاً بازار برد-برد هیجان انگیزی را برای برند و کاربر ایجاد می کند.”
خیلیعالی بود
ممنونم