صنعت پنبه سین کیانگ چین

صنعت پنبه سین کیانگ، تولید کننده اصلی پنبه در چین است که وظیفه تولید حدود یک پنجم پنبه جهان و چهار پنجم پنبه داخلی چین را برعهده دارد. منتقدان روش های صنعتی نسبت به نقض گسترده حقوق بشر در این منطقه اعتراض دارند که همین موضوع هم تحریم صنعت مذکور در سطح جهانی را به دنبال داشته است. اما چین اتهامات مربوط به هرگونه نقض حقوق بشر در صنعت پنبه سین کیانگ یا در کل چین را رد می کند.

تاریخچه پنبه سین کیانگ

صنعت پنبه سابقه ای طولانی در منطقه سین کیانگ دارد؛ به گونه ای که گفته می شود پنبه از هزاره اول بعد از میلاد در این منطقه کشت می شده است.

عصر مدرن

سین کیانگ از همان اوایل قرن بیستم، تولید کننده کالاهای خام از جمله پنبه بود. ولایت تورفان (Turfan)، بزرگترین تولید کننده پنبه سین کیانگ محسوب می شد که 60% پنبه آن به روسیه صادر می گردید؛ در ضمن حدود 45% صادرات منطقه کاشغر (Kashgar) به روسیه (1.35 میلیون روبل از 3 میلیون کل صادرات) در سال 1902 را پارچه های پنبه ای تشکیل می داد. انقلاب روسیه با کاهش صادرات پنبه از سین کیانگ به روسیه مصادف شد؛ این انقلاب به طور قابل توجهی به صنعت پنبه این منطقه و کل اقتصاد محلی آن آسیب وارد کرد.

دولت چین در آخرین ده‌های قرن بیستم تصمیم گرفت تا منطقه سین کیانگ را به قطب تولید پنبه تبدیل کند. مدیریت تولید پنبه در این منطقه در سال 1975 به طور کامل اصلاح گردید؛ اما این امر کاهش قابل توجه بازدهی تولید بین سال های 1976 و 1977 را به دنبال داشت. با این حال تولید بعد از این سال ها دوباره افزایش یافت و بعدها به طرز قابل توجهی رشد کرد؛ به گونه ای که برداشت پنبه در فاصله بین سال های 1977 تا 1997، یعنی زمانیکه بازدهی کلی 1.5 میلیون تن پنبه ثبت شده بود، حدود 27 برابر افزایش یافت.

سازمان تولید و سازندگی سین کیانگ (Xinjiang Production and Construction Corps) در طول دهه 1990، کمک های قابل توجهی به اقتصاد منطقه سین کیانگ کرد و به تنهایی مسئول تولید 40% از پنبه این منطقه در سال 1997 بود. چین در اواسط دهه 1990 از سیاست های تجاری حمایتی در راستای پشتیبانی از تولید کنندگان پنبه استفاده کرد؛ به گونه ای که دولت در آن زمان برای حمایت از این صنعت، پنبه داخلی را با قیمت 20% بالاتر از پنبه خارجی با همان کیفیت خریداری می نمود. اما اقتصاد سین کیانگ علی رغم رشد تولید پنبه تا آن زمان، در اواخر دهه 1990 دچار رکود شد؛ این رکود تا حدی به دلیل کاهش تقاضای بین المللی برای پنبه بود. با این حال تا پایان قرن بیستم، نیمی از ارزش کل تولیدات کشاورزی منطقه سین کیانگ از پنبه به دست می آمد. سین کیانگ به بزرگترین استان تولید کننده پنبه در چین تبدیل شده بود و تا سال 2001 بیش از یک چهارم کل پنبه داخلی چین را تولید می کرد.

چین در سال 2003 تصمیم گرفت پنبه الیاف استیپل فوق العاده بلند (ELS) را تا حدی جایگزین پنبه آپلند کند. به دلیل اولویت دادن به پنبه ELS، صنعت پنبه چین از منطقه اطراف رودخانه یانگ تسه و هوانگ هو (Huang He) به منطقه سین کیانگ منتقل شد. تا سال 2009 بخش عمده ای از پنبه چین از طریق روش های کشاورزی انسان محور برداشت می شد. پنبه در آن زمان در این منطقه با چالش های منحصر به فردی در زمینه تولید مواجه بود؛ به گونه ای که بیش از یک پنجم کارخانه های پنبه با بیماری پرسنل و کمبود کارگران مایل به چیدن این گیاه، مواجه شدند و همین امر راندمان کشت پنبه را پایین آورده بود.

منطقه سین کیانگ در سال 2019 مسئول 84% از تولید پنبه چین بود. قسمت اعظم پنبه ای که در سین کیانگ پرورش داده می شود؛ پنبه های باکیفیت استیپل فوق العاده بلند است. تولید سالانه پنبه این منطقه در حدود 5 میلیون تن است. اما امروزه به دلیل تنش های تجاری و اتهامات مربوط به کار اجباری، فشار زیادی بر تولید کنندگان و تامین کنندگان پنبه این منطقه وارد شده است و شرکت های کوچک بیشترین ضربه را متحمل گردیده اند. امروزه سین کیانگ یک پنجم پنبه جهان را تولید می کند.

کار اجباری در سین کیانگ

صنعت پنبه سین کیانگ پس از ساخت اردوگاه های بازآموزی سین کیانگ (Xinjiang Internment Camps)، متهم به استفاده از نیروی کار اجباری در مقیاس کلان در زمینه تولید پنبه شده است. اما دولت چین با استناد به تناقضات موجود در شواهد ارائه شده توسط ساکنان سابق منطقه سین کیانگ، این اتهامات را رد می کند. در عوض دولت چین معتقد است که این برنامه ها تلاشی برای تحریک رشد اقتصادی، ارائه آموزش های حرفه ای و مبارزه با افراط گرایی است.

واکنش ها به کار اجباری در سین کیانگ

واکنش گروه های تجاری

سازمان ابتکار عمل پنبه بهتر (BCI) در مارس 2020، به دلیل ادعاهای مستمر در زمینه کار اجباری در منطقه خودمختار سین کیانگ، مجوزها و فعالیت‌های تضمینی خود در این ناحیه را به حالت تعلیق درآورد. BCI در اکتبر 2020، تمام فعالیت های میدانی خود در منطقه سین کیانگ را با استناد به موارد نقض حقوق بشر متوقف کرد. دفتر نمایندگی BCI در شانگهای در 26 مارس 2021 گفت که هیچ مدرکی دال بر کار اجباری در منطقه سین کیانگ پیدا نکرده است. این دفتر بیان نمود که سایت پروژه سین کیانگ از سال 2012، بازرسی ها و تائیدیه های ثالث را در تمام طول این سال ها اجرا کرده و در نهایت به این یافته ها رسیده است. BCI متعاقباً بیانیه اکتبر 2020 خود در مورد توقف فعالیت های میدانی در منطقه سین کیانگ را از وب سایت اش حذف کرد.

اما پس از اینکه ایالات متحده در سپتامبر 2020، محدودیت هایی را در زمینه واردات پنبه از سین کیانگ وضع کرد؛ کسب و کارهای جهانی استفاده از پنبه تولید شده در سین کیانگ را کاهش دادند.

واکنش کشورها

چین

رسانه های دولتی چین، گزارش های مرتبط با کار اجباری در منطقه سین کیانگ را «بی اساس» خواندند و اعلام کردند که هر نوع تحریم یا مجازات، مستقیماً به کارگران شاغل در صنعت پنبه سین کیانگ آسیب وارد می کند. تفسیر منتشر شده توسط خبرگزاری دولتی چین، یعنی شین هوا (Xinhua) اعلام کرد که BCI بخشی از «کمپین هتک حرمت غربی» بود. افکار عمومی در چین تا حد زیادی با موضع رسانه ها و نهادهای دولتی این کشور همسو هستند. با این وجود تصورات عمومی در این کشور ممکن است به دلیل سانسور گسترده پست‌هایی که با خط فکری حزب کمونیست چین (CCP) مطابقت ندارند، تحریف شوند.

تصمیمات شرکت های مختلف مبنی بر توقف خرید پنبه سین کیانگ باعث شده تا بیش از 40 سلبریتی چینی، هنگ کنگی و تایوانی، از جمله ادی پنگ (Eddie Peng)، ایسان چان (Eason Chan)، هوانگ ژوان (Huang Xuan)، ویکتوریا سانگ (Victoria Song)، ژو دونگیو (Zhou Dongyu) و دیلرابا دیلمورات (Dilraba Dilmurat)، رابطه خود را با این شرکت ها قطع کنند. مصرف کنندگان چینی در مارس 2020، کالاهای شرکت هایی که تصمیم گرفته بودند از پنبه سین کیانگ استفاده نکنند را تحریم کردند. آنها برند H&M را مورد انتقام قرار دادند؛ زیرا این برند در سپتامبر 2020 اعلام کرده بود که استفاده از محصولات یک تولید کننده چینی متهم به کار اجباری را متوقف می کند. در ضمن به تصمیم BCI مبنی بر توقف صدور گواهینامه پنبه سین کیانگ نیز اعتراض داشتند.

روزنامه پیپل دیلی (People’s Daily) که روزنامه رسمی کمیته مرکزی حزب کمونیست چین است؛ نام برندهای New Balance، Burberry و تمام اعضای BCI را به صورت آنلاین ذکر کرد و از مصرف کنندگان چینی خواست این برندها را تحریم کنند. در میان این لیست حتی نام برند پوشاک ورزشی چینی Anta Sports نیز دیده می شد؛ اما این برند با استناد به بیانیه BCI در مورد سین کیانگ با عنوان «نگرانی جدی»، اعلام کرد که از نهاد مذکور خارج می گردد. به علاوه پلتفرم های تلویزیونی، لوگوی شرکت هایی که بخشی از این بحث و جدال بودند را کاملاً سانسور کردند. در کل باید گفت که دستیابی به اطلاعات دقیق در مورد وضعیت سین کیانگ در داخل کشور چین تقریباً غیرممکن است.

هوآ چونینگ (Hua Chunying)، مدیر بخش اطلاعات وزارت امور خارجه چین، با اشاره به میراث نژادپرستی در ایالات متحده و به ویژه تاریخ برده داری و استثمار آمریکایی های آفریقایی تبار در مزارع پنبه در جنوب آمریکا، ایالات متحده را به ریاکاری و دوروئی متهم کرده است. او در مارس 2020 دو عکس را در کنار هم توئیت کرد؛ یکی از آنها عکسی قدیمی از کشاورزان پنبه کار در می سی سی پی بود و دیگری عکسی از سه کارگر خندان در حال جمع آوری پنبه در سین کیانگ. او در پایین این عکس ها نوشت: # می سی سی پی در سال 1908 در مقابل # سین کیانگ در سال 2015؛ یک تفنگ ساچمه ای و چندین سگ شکاری در مقابل لبخند و دروی محصول. کار اجباری؟

ایالات متحده

ایالات متحده در ژوئیه 2020، قانون سیاست حقوق بشر اویغور را تصویب کرد که شامل الزاماتی در زمینه پایش و گزارش هایی در مورد سوء استفاده چین از مسلمانان می شود، و خواستار تحریم افراد و سازمان های دخیل در آزار و اذیت آنهاست.

براساس اسناد موجود در موزه یادبود هولوکاست ایالات متحده، وزارت امنیت داخلی ایالات متحده محموله هایی که در بنادر ورودی ایالات متحده حاوی پنبه و محصولات پنبه ای سازمان تولید و سازندگی سین کیانگ بوده اند (براساس اطلاعاتی معتبر مبنی بر اینکه این اقلام با استفاده از کار اجباری تولید شده اند) را توقیف کرده است. ایالات متحده از سپتامبر 2020، ورود پنبه از سین کیانگ را محدود نموده است. ایالات متحده در ژانویه 2021 واردات پنبه تولید شده در سین کیانگ را در راستای اقدامی با هدف فشار آوردن به دولت چین برای پایان دادن به نسل کشی اویغورها، ممنوع کرده است.

پروژه حقوق بشری اویغور مستقر در ایالات متحده، سین کیانگ را به عنوان یک «گولاگ پنبه ای» معرفی کرده است. 

تایوان

یو سی کون (You Si-kun)، رئیس مجلس قانون گذاری تایوان در سال 2021 گفت که پنبه منطقه سین کیانگ تنها یک مسئله سیاسی نیست؛ بلکه در حال تبدیل شدن به یک موضوع حقوق بشری است.

کو ون جه (Ko Wen-je)، شهردار تایپه در پاسخ به سوالی درباره این جنجال گفت: «قطعاً جنگ تجاری بین ایالات متحده و چین همچنان ادامه خواهد یافت؛ اما به هر حال چین باید سعی کند وضعیت حقوق بشر خود را بهبود بخشد.

انگلستان

سازمان بین المللی ضد برده داری مستقر در لندن بر علیه شرایط صنعت پنبه سین کیانگ اعلام موضع نموده، و دولت ها و شرکت ها را برای رسیدگی به این وضعیت، تحت فشار قرار داده است.